ORTAK DİL: GÜLMEK ve AĞLAMAK

Ağlamak ve gülmek…
*
Binlerce kelimeyi bilmezsiniz ama biri güldüğünde, karşınızdakinin nasıl bir ruh halinde olduğunu anlarsınız…
Ağladığında ise ne istediğini, neye ihtiyaç duyduğunu hissedersiniz.
*
Evet, dünyanın ortak dili gülmek ve ağlamaktır:
Eğlenceler, şenlikler bize gülmeyi öğretir…
Savaşlar, felaketler ve yıkımlar ise ağlamayı.
*
Gülmek, dertsizin;
Ağlamak, dertlinin kaderidir.
*
Yaşanmışlıklar var;
ABD Irak’ı işgal ettiğinde 500 bin çocuk öldü.
*
Ama…
*
Ama ağlamadık…
*
Neden?
*
Çünkü, Gazze’de olduğu gibi o ölümleri kameraya almadılar…
Beş yüz bin…
Beş yüz bin çocuk öldü!
İzleyemedik…
Dolayısıyla da, üzülmedik(!)
Söylemesi kolay, anlaması zor.
*
Irak’ta, Suriye’de, Gazze’de insanlık dışı katliamlarda birileri hep ağladı…
Ama öldürmeyi eğlence sananlar güldü:
*
Trump güldü,
Netanyahu güldü…
*
Vampirlerin sayesinde dilimiz; gülmek ve ağlamaktan ibaret kaldı.
*
Oysa ağlayanların mekanına gidip aç kalmış bir çocuğa kuru ekmek ve su verseniz, o an o çocuğu dünyanın en mutlu insanı yapabilirsiniz, konuşturabilirsiniz…
*
Ama nerede?
*
Şımarttığımız çocuklarımızın balın yanına tereyağı koymayı unuttuğumuzda, yüzlerindeki mutsuzluğa şahit olduk hep,
pimaş borudan ayak yapıp kopmuş bacağının yerine takan çocuğu görmedik.
*
İşte…
Merhametin varlıkla ve yoklukla, savaş ve barışla imtihanı tam da budur...